Korkarım

Merhaba!

Bu yazımda, benim için çok özel bir kitabı şiirleştirmeyi deneyeceğim.

Ahmet Batman’ın “Korkma Kalbim” adlı kitabını. Bu kitabı birkaç sene evvel okumuştum ki, hayatımda 2 saat içerisinde hiç ara vermeden okuyup bitirdiğim tek kitaptır. O kadar içten, o kadar yalın bir dil kullanmış ki Ahmet Batman, kitabın sonunda baş karaktere sarılmak istemiştim. (Merak etmeyin, kitabın sonuna dair bir şey söylemeyeceğim, olur ya belki okumak istersiniz…)

Yine de kitabın temasından biraz bahsetmem gerekiyor;

Aşık olmaya korkan Burak, ama aşkın gücüne karşı koyamayan yine Burak. Karşısına hiç beklemediği anda, hiç beklemediği yerde çıkan Ada.

Kedileri seven kadınlar yalnızlıktan korkarmış, köpekleri ise aslında kendilerini güvende hissetmek istediklerinden severlermiş… Sen filleri severdin ve bir fil kalbi kırıldığında ölebilirmiş. Sen filleri boşuna sevmiyorsun güzel kadın. Sen kalbinin kırılmasından korkuyorsun da haberin yok. Korkmasın kalbin çünkü o artık benim de kalbim…

– Benim korkak kalbim size âşık oldu…

– Kutu kutu pense oynamıyoruz küçük bey, aşkı çocuk oyunu mu sandınız siz?

– Aşkın bir oyun olmadığını öğrenecek kadar büyüdüm ama şayet aşk bir çocuk oyunu olsaydı ve o oyunun adı da kutu kutu pense olsaydı tüm dünya size arkasını dönse bile ben size arkamı dönmezdim küçükhanım…

– Böyle konuşursan kilitlenirim ben ama…

– Eğer kilitlendiğiniz yer kalbim olacaksa bundan memnuniyet duyarım.

– Susuyorum.

– Ben de size…

Peki ya şiir?

Bilmem,

Belki yokken daha güzelsin.

Öyle güzel yoksun ki, ben mutluyum böylesiyle.

Şimdi gelme, korkarım.

Korkarım yeniden inşa etmeye yıktığım içimdekileri bir bir.

Korkarım, içimi dağıtmaya, toplayamam.

Bilmem,