Kırlangıç Çığlığı

Yine, Ahmet Ümit’in kitabı bitirilir,

ama öyle koltukta uzanarak değil, evde hiç değil.

Dolmuş sırasında ya da sokaktaki bankta.

Ya da yürürken korka korka.

Çünkü sonlar da ilkler kadar özel.

Bu seferkinin adı “Kırlangıç Çığlığı”

Şüphesiz yine bir cinayet romanı,

Alışmışım Baş komiser Nevzat’ın iyi kalbine,

Emektar arabasına,

Zeynep ile Ali’nin aşkına,

İstanbul’un eski haline,

Ve alışamamışım şimdi, değişmekte olana,

Alışamamışım bir türlü, modern zamanın sahteliğine.

***

Çocuk, tüm masumiyetiyle bir çocuk.

Başkarakteri kitabın.

Tacize uğruyor, bilemediğimiz birçokları gibi.

Ruhu ve bedeni taciz ediliyor.

Hayalleri, umutları ele geçiriliyor.

Ve, büyüdüğü vakit,

Hırçın, öfkeli bir adam oluyor.

İnsan hırçın doğmuyor aslında,

İnsan geçmişinde hırçınca harcanıyor.

İnsan bir döngüye giriyor,

Hırçınca harcanan hırçınca harcama arzusuyla yanıp tutuşuyor.

İnsan vahşi doğmuyor aslında,

İnsan geçmişinde vahşice harcanıyor.

***

Çocuk, tüm saflığıyla, tüm hayalleriyle bir çocuk.

Zalim anları biriktire biriktire, zalimleşen bir çocuk.

Bugünün tacizcisi, dünün o masum çocuğu.

***

Çocuk kalalım,

Çocukça kalalım

Çocuksu kalalım

Çocukluk yapalım.

Çocukluğumuza taciz edilmesin.