Erkan Saka
2. gün çok erken kalktık neredyse gece saat üçtü. Arkadaş hava alanına gidip ilk gün gelmeyen çantasını alacaktı. Bana beraber gidelim oradan otele dönmeyiz Jaipur’a gideriz dedi. Metro seferleri gece 4 te başlıyor 6 no’lu kapıdan bilet aldık, orada önemli bir husus var bilet ya kağıt şeklinde ya da plastik jeton gibi binerken okuttuğunuz bileti inerken tekrar okutuyorsunuz değilse çıkamıyorsunuz. Metroya binince sırt çantamı çıkardım ama biraz eskiydi kancaları falan çıkmış bir sırt çantası. Metrodan indik tam havaalanından içeri gireceğiz boynumdaki çanta yok. Hemen o an karar verdik, o havaalanına gidecek bende bindiğimiz 6 no’lu kapıya gidip boyun çantama bakacağım o an bir telaş yoktu içimden aceleden güvenlik bandına çantayı bıraktım oradan almayı unuttum, görevliler bulmuştur bana verirler diye düşünüyorum. Vardım oraya durumu anlattım yok dediler öyle bir çanta kalmadı dediler.
Benim için çok önemli o çanta dedim içinde ehliyetim, nüfus cüzdanım pasaportum banka kartlarım ve 6ooo rupi de param vardı dedim. Neyse ikna oldular, kamera kayıtlarına bakıyoruz, girerken boynumda çanta var, çantayı almışım boynuma takmışım, ama havaalanı tarafında inerken boynumda çanta yok. Metronun içinde kamera mı yoktu, veya göstermek mi istemediler bilmiyorum. Nasıl kaybolduğunu anlamadım. Ya sırt çantama takıldı koptu, çaldılar desem metro sabah çok erken olduğu için çok tenhaydı ayakta yolcu yoktu. Çanta olmayınca bulamayınca beynimden vurulmuşa döndüm, sinirimden gözümden yaş akıyor.
İstasyon şefi babacan bir adamdı bu metroda bir şey olursa mutlaka benim haberim olur filan dedi, onunla beraber tekrar metroya bindik ara istasyonda görevlilere soruyor, bende boşluklarda sigara üstüne sigara içiyorum “Biri” malum Hindistan sigarası bana kızıyor içme kendine zarar verme diyor. O arada arkadaş çantasını havaalanından almış buluşma yerine gelmiş ama ben yokum. Orada olduğunu biliyorum ama arayamıyorum, sim kart problemi var. O kadar plan yapmışız hayal kurmuşuz rüyalarım yıkılıldı bir anda. Arkadaş tahmin etmiş çantamı bulamadığımı otele geri dönmüş wi fi olunca whatsapp tan görüştük , o sırada hala ben ara istasyonlardayım saat bu arada 10:00 oldu benim çantam yok.
Polis geldi ona da durumu anlattım, o esnada arkadaş tekrar 6 no’lu kapının girişine gelince onu da buldular yanıma getirdiler. İstasyon şefi de artık ümidini kesti, yemek yermişin diye sordu, yemek yiyecek hal mi var bende. Neyse tutanak tutuldu, dediler Türk Büyükelçiliğine gidin oradan geçici pasaport çıkartırsınız dediler. Öğleden sonra Tuk tuka bindik, büyükelçiliğe vardık, biyometrik resim lazım dediler tekrar tuktukla fotoğrafçıya gittik, saat üç gibi benim geçici pasaport hazırdı ama turpun büyüğü heybede derler. Orada ki prosedüre göre Exit permit dedikleri çıkış vizesi lazımmış, FRRO’a mektup yazdılar yani yabancılar şubesi gibi bir şey. Bu vatandaşımızın durumu polis raporu da var diye.
Tabi saat üç olunca o gün gitmek zor çünkü 3 te kapanıyormuş yabancılar şubesi, arkadaş dedi bugün çok sıkıntı yaşadık haydi Jaipura gidelim bari dönünce hallederiz dedi. Karnımız aç ama aklımıza bile gelmiyor yaşadığımız sıkıntılardan dolayı, tuk tuk kiraladık vardık Jaipura giden otobüslerin kalktığı yere.
Aynı filmlerdeki gibi 60 lı yıllardan kalma otobüsler, bir müşteri kapma yarışı, çığırtkanlar bağırıyor;Jaipur!Jaipur!Jaipur! bir kaçına baktık en son biri kızdı tamam dedi ikiniz 500 rupi verin yeter dedi, aşağı yukarı 125 lira gideceğimiz mesafe 300 km. otobüste önlere yakın bir yere bindik, ufak dik dörtgen bir camı var açık kenarları yağ bağlamış, üst katta yataklı bi bakıyorsunn tepeyin üstünden bir ayak sallanıyor. Seyyar satıcılar giriyor arada otobüs kalkana katar. Yiyecek falan satıyorlar.
Bir sonraki yazı Jaipur yolculuğu, mola yerleri Jaipura varış ve otel buluşumuzu anlatacağım.
